دیروز دیدم جناب شریعتمداریِ کیهان از آقایان میرحسین موسوی و کروبی و خاتمی با واژگان “جرثومه های فساد” اسم برده بود. و به نوعی به آقای روحانی خط داده بود که مراقب این آدمهای فاسد باشد و تا می تواند از آنها دوری کند.
خودم را بجای آقای شریعتمداری گذاردم. دیدم باید به امثال ایشان کمی فرصت داد تا آرامش خود را باز یابند. ابتدا با خواندن متنی که وی نوشته بود روی ترش کردم. بعد به خود گفتم: قشنگی تحمل مخالف همین است که تلخ ترین الفاظ را تحمل کنیم و هرگز نخواهیم که: کسی مکنونات قلبی خود را به زبان نیاورد.
باور کنید من از این که بسیاری از هموطنان ما بخاطر عقاید مخالفی که دارند به سکوتی ناجوانمردانه فرو فشرده شده اند، رنج می برم. یکی از افقهای مطلوب آینده ی نزدیک، گسترش فضای فریاد است. بهرصورت ممکن. چه نقد مکتوب و سخنرانی، و چه اعتراض خیابانی. این فضای گشاده، حتماً به واگشایی روان کلی جامعه منجر می شود.
مردمانی که به راحتی سخنشان را می نویسند و در قالب هنر منتشر می کنند و یا بر زبان می آورند، از جامعه ای رشد یافته برخوردارند. این سخن های آشکار و نقدهای منصفانه و حتی توفنده، قطعا به آرامش روانی جامعه و رشد هرچه بیشتر آن می انجامد.
من در یک نوشته به جناب خامنه ای نوشتم: شما اولین کسی هستید که از آزادی بیان لذت می برید. چرا که هرچه اراده می کنید بر زبان می آورید و دستور می فرمایید. بعداً از ایشان پوزش خواستم و نوشتم: مرا ببخشایید که گفتم شما نخستین کسی هستید که از آزادی بیان لذت می برید. من اشتباه کردم. شما دومین نفر هستید. نفر نخست جناب شریعتمداری است که کل کائنات را به جزیی ترین موضوعات بشری الصاق می کند تا از ذات سخن خود بیاویزد و مخاطب خود را با خود همراه سازد.
ایکاش این فضا گسترانیده می شد و ما هرگز کسی را بخاطر ابراز عقیده و بیان به زندان نمی انداختیم، بل برای انتشار سخنش فضا و گشادگی نیز می پرداختیم. به امید آن روزهای خوب.
محمد نوری زاد
بیست و نهم خرداد سال نود و دوتهران
بیست و نهم خرداد سال نود و دوتهران
