حجت الاسلام و المسلمین سیدحسن خمینی گفت: ما در عمر خودمان چه بسیار دیدیم افرادی را که خیلی ها تلاش کردند آن ها را ذلیل کنند ولی خداوند آن ها را در دل مردم عزیز کرد و چه بسیار کسانی که خیلی ها تلاش کردند آن ها را عزیز کنند ولی خداوند محبت آن ها را از دل ها برد.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، سید حسن خمینی که به مناسبت بیست و چهارمین سالگرد بزرگداشت حضرت امام خمینی(س) در جمع وزیر و کارکنان وزارت ارشاد و فرهنگ اسلامی سخنان خود را با بیان شعری آغاز کرد و اظهار داشت: «مشق نام لیلی می کنم/خاطر خود را تسلی می کنم» دوره حیات ظاهری امام بزرگوار ما به سر آمده است، گرچه دوره حیات اندیشه و مکتب او ان شاءالله سال ها و قرن ها باقی خواهد ماند. واین جلسات در حقیقت « گفت مشق نام لیلی» ماست. با تکرار نام امام، بیشتر از آنکه آن بزرگوار وامدار این تکرارها باشند، خودمان را، دل خودمان را، یاد خودمان را و نسل های بعدی خودمان را با شیرینی و شیوایی این نام عجین می کنیم. «دور مجنون گذشت و نوبت ماست/هرکسی پنج روز نوبت اوست/من و دل گر فنا شویم چه باک/غرض اندر میان سلامت اوست/تو و طوبی و ما و قامت یار/قدر هرکس به قدر همت اوست/هر گل نو که شد چمن آرا/از سر رنگ و بوی صحبت اوست/من چو آلوده دامنم چه زیان/همه عالم گواه عصمت اوست»
یادگار امام سخنان خود را ذیل بیان روایتی بیان کرد و افزود: روایتی است از معصومین در مورد «ریا» وجود دارد که بسیار زیبا و شیواست؛ می فرماید کسی که روزه می گیرد صورتش را روغن بزند، اگر نماز می خواند درب را ببندد. کسی نماز می خواند؛ در حال قنوت گفتند چه نماز باحالی می خواند، گفت تازه روزه هم هستم!
وی افزود: فراز ذیل این عبارت محل بحث امروز من است. می فرماید: خداوند همانگونه که رزق را در بین مردم توزیع می کند ثنا را نیز توزیع می کند. یعنی آنکه ثنا، مدح و ذکر جمیل را نیز خداوند به مانند رزق بین مردم تقسیم می کند. شما به دنبال آن نگردید: «تو بندگی چو گدایان به شرط مزد نکن/که خواجه خود صفت بنده پروری داند» خداوند ثنا را تقسیم می کند، همانطوری که رزق را تقسیم می کند. «بر در شاهم گدایی نکته ای در کار کرد/گفت بر هر خوان که بنشستم خدا رزاق بود» رزق را خداوند تقسیم می کند.
سید حسن خمینی در تشریح این روایت اظهار داشت: در این روایت می فرمایند: تصور نکنید که فقط رزق را خداوند تقسیم می کند، ثنای جمیل را هم خداوند تقسیم می کند. ذکر جمیل را هم خدوند تقسیم می کند. حضرت ابراهیم می فرماید: وَ اجْعَلْ لِی لِسانَ صِدْقٍ فِی الْآخِرِینَ، یعنی هرآنچه هست دست توست.
وی افزود: اگر به گذشته خود در تاریخ نگاه کنیم، کسانی آمدند و رفتند، یادی از آنان ماند و به فراموشی سپرده شدند یا حتی نام بد از آنان به یادگار ماند. آن نقطه های درخشان تاریخ ما که یاد و ثنای جمیلشان باقی مانده است، در دل های مردم به یادگار مانده اند، مردم آن ها را به ذکر جمیل یاد می کنند، در حقیقت لطفی است که خداوند در حق آنان دارد.
یادگار امام به منظور تدقیق بیشتر موضع مورد بحث افزود: البته عارف، ناسک، کسی در مسیر گام برمی دارد، نباید به فکر ذکر جمیل هم باشد. خود این به نوعی شرک است. روایتی است از پیامبر، هم اهل سنت نقل کرده اند و هم شیعه، می فرماید: إنَّ الشِّرک أَخفَی مِن دَبِیبِ النَّملِ عَلَی صَفَاةٍسَودَاءَ فی لَیلَةٍ ظلماءَ . «دبیب» یعنی صدای پا. می گوید شرک در امت من، از صدای پای مورچه سیاهی، در شب تاریکی بر روی سنگ سخت، مخفی تر است.
وی افزود: اگر نگاه بکنید می بینید، انسان فکر می کند که برای خدا کار می کند، اما در حقیقت خودش را می بیند. «یک قدم بر نفس خود نه/دیگری بر کوی دوست» یا امام خمینی(س) در بیتی می فرمایند: «این ما و منی جمله ز عقل است و عقال است/در خلوت مستان نه منی هست و نه مایی»
یادگار امام ادامه داد: عارف حتی به قصد ذکر جمیل حرکت نمی کند. لذا او اصلا به تاریخ کاری ندارد و عمل به وظیفه در لحظه می کند. اما اثر او باقی ماندن این یاد است. اگر کسی به قصد ذکر جمیل حرکت کند و به قصد این باشد که دیگران از او به نیکی یاد بکنند، این شرک است.
وی افزود: «ما با توییم و با تو نه ایم اینت بلعجب/در حلقه ایم با تو و چون حلقه بر دریم» اگر در حلقه ایم بیرون نباید باشیم، اگر بیرونیم چگونه در داخل قرار بگیریم. اما اثر وضعی آن این است که یادش در زبان ها می ماند. «یادشان زمزمه نیمه شب مستان باد/تا نگویند که از یاد فراموشانند» این ذکر و یاد در زبان و اذهان بیاد می ماند.
سید حسن خمینی در ادامه سخنان افزود: یکی از آن مصادیق که می توان درباره او صحبت کرد امام بزرگوار ماست. إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ ودا خداوند محبت خودش را در دل آنان و محبت آنان را در دل مردم به یادگار باقی می گذارد. بیست و چهار سال از رحلت امام گذشته است، ان شاء الله دویست و چهل سال دیگر هم همین مراسم ها باشد و نام و یاد او باشد. و باز هم «مشق نام لیلی» در بین ما باشد، تازه نه از این باب که امام به این ها نیاز دارد. امام علم و نماد تقارن سه آرزوی تاریخی ماست: دینداری، استقلال و آزادی.
وی اظهار داشت: امیدواریم آن بزرگوار و آرمان های ایشان باقی بماند و ما در عمر خودمان چه بسیار دیدیم افرادی را که خیلی ها تلاش کردند آن ها را ذلیل کنند و خداوند آن ها را در دل مردم عزیز کرد و چه بسیار کسانی که خیل ها تلاش کردند آن ها را عزیز کنند و خداوند محبت آن ها را از دل ها برد.
وی ادامه داد: دل در گروی لطف خدا بسپاریم و خداوند را بر این نعمت بزرگش شاکر باشیم که امروز در جامعه ما یاد آن بزرگوار هست و امیدواریم که ان شاء الله این جلسات و نشست ها، زمینه هر چه بیشتر شدن محبت های ما به هم و توجهات بیشتر ما به کانون معرفت و کانون توحید باشد.
یادگار امام درباره حجت الاسلام و المسلمین دعایی، که در این جمع حاضر بودند اظهار کرد: ای کاش فرصت بود یاران قدیم امام هم صحبت می کردند. آنهایی که بسیار پیش از ما بودند، حضرت حجت الاسلام و المسلمین دعایی، که آن زمانی نام امام را می بردند که حلوا بر دهان نمی گذاشتند، آن روزها زخم زبان بود، شمشیر بود، نیزه بود و زندان بود، در آن روزها با امام بودند و امیدوارم لطفشان همواره مستمر باشد و امثال ایشان را حفظ کند.
