کاش حاکمان دینیِ ما این سخن خوب امام حسین را می شنودند و لااقل “آزاده” می بودند. مردم که از دین اینان خیری ندیده اند، مگر از آزادگی شان چیزکی برآید. که اگر آزاده می بودند، می گفتند: خانم نسرین ستوده، ما حاکمان جمهوری اسلامی ایران، نه سر به تن خودت می خواهیم و نه سر به تن فکر و اندیشه و مرام تو. اما چون تو “مادر” هستی، و ما نیز نسبت به مقام مادری غیرت مندیم، تو را تحمل می کنیم و بر آتشِ جگرخراش خورده ی خود آب می افشانیم. بیا و برو و کودکانت را در آغوش بگیر و به حرفه ی مادری ات مشغول باش تا بعد!
دریغ که در کربلا نیز فریاد حسین بی مخاطب ماند و از میان آنهمه سپاه، آزاده ای برنیامد تا سخن او را اجابت کند. من اما به نسرین ستوده می گویم: بانوی خوب، تو یک روز رییس جمهور ما خواهی بود. باورنمی کنی؟ این خط و این نشان! پس خودت را برای آن روزهای خوب مهیا کن و مراقب سلامتی ات باش.
محمد نوری زاد
سیزدهم آذرماه سال نود و یک
